De kunst van het niet oplossen

Je herkent het vast. De neiging om adviezen te geven of te proberen de ander zich beter te laten voelen. We proberen ‘het’ te fixen en 'het’ kan bijvoorbeeld een gevoel van verdriet zijn, rouw of je niet lekker in je vel voelen. Maar vaak is fixen niet wat de ander nodig heeft. Het kan er zelfs voor zorgen dat de ander zich onbegrepen voelt. Hoe komt het nou dat onze poging tot ondersteuning juist averechts werkt? Wat zou je wel voor de ander kunnen betekenen?

Wij vinden dat moeilijk

In het algemeen vinden we het lastig om iemand uit onze omgeving verdrietig of neerslachtig te zien. Het roept bijna automatisch de reactie op om voor de ander te gaan zorgen. We willen diegene graag troosten of het verdriet verminderen. Hoop of perspectief bieden. Dit komt omdat we het moeilijk vinden om het verdriet er te laten zijn. En dus is onze neiging om de blik te richten op het positieve. Wat gaat er nog wel goed of wat is er nog wel?

“Denk aan alle mooie jaren die je samen hebt gehad”.
“Mijn zus heeft dit ook gehad en die is er goed doorheen gekomen”.
“Ach die vent was niet goed genoeg voor je. Je vindt vast een veel betere!”
“Ik heb dat ook wel eens gehad. Heb je acupunctuur geprobeerd?”

Vaak sluit dat niet aan bij wat de ander nodig heeft. De behoefte is vooral om gehoord en erkend te worden. Gevoelens van verdriet, verlies of neerslachtigheid horen ook bij het leven. Door ze weg te willen poetsen geef je als het ware de boodschap af dat dit niet zo is. Dat het er niet mag zijn. Het lijkt onze taak om de ander zich beter te laten voelen, maar het punt is dat we mensen niet beter kunnen maken door hun pijn weg te nemen. Het zorgt er zelfs voor dat mensen zich niet gehoord voelen en mogelijk uiteindelijk hun verdriet niet meer delen.

Wat kun je wel doen?

Wat we kunnen betekenen voor een naaste die lijdt is om ze hun pijn te laten voelen. Pijn van grote en kleine gebeurtenissen in het leven. En houd het samen met hen uit bij die pijn. Ga naast hen staan en luister zonder het op te willen lossen. Erken dat de pijn er is en er mag zijn. “Ik vind het erg voor je dat je je zo voelt. Wil je me erover vertellen?”
Zo kan iemand erover praten zonder dat we hen erbij weg proberen te halen. Dat helpt.